Interview: Paula IJzerman

Door Duncan Lau

Wie Paula IJzerman zegt, denkt gelijk aan asociaal lange afstanden. Niet zo raar want ze wil ooit nog een keer de Yukon Arctic Ultra, 430 mijl, helemaal solo gaan lopen. Tot op heden is de langste wedstrijdafstand die Paula heeft afgelegd 400 km door Schotland verdeeld over 8 dagen (Cape Wrath Ultra) en non-stop was dat de Legends Trail in de Ardennen van 250 km. Als meerdaagse solotocht staat de 600 km lange Camino Frances naar Santiago de Compostela als langste afstand genoteerd.

Grens

Zelf zegt ze dat ze qua afstanden nog zeker niet aan haar grens zit. "Hoe langer de afstand, hoe langzamer je gaat lopen. Zolang je blijft eten kun je dat heel lang volhouden. Mijn grens zit wel in het feit dat ik moet slapen. Mijn lichtje gaat na een uur of 40 op de been gewoon uit. Ik ben tijdens de Trans Gran Canaria tijdens het lopen in slaap gevallen en plat op mijn gezicht gegaan. Letterlijk. Toen had ik er ongeveer 40 uur in wakende toestand op zitten."

Charmes en valkuilen

Kan iemand die zulke lange afstanden aflegt, nog wel genieten van een 5 km of 10 km? “Absoluut! Elke afstand heeft zijn charmes en valkuilen. Op zulke korte afstanden wil ik nog wel eens mezelf volledig aan gort lopen omdat ik niet goed in kan schatten hoe hard ik kan starten. En het is ook zeker niet zo dat langer altijd beter is." Ze heeft dan ook een goed advies voor mensen die langere afstanden willen gaan lopen. "Bouw het rustig op! En vraag je af of het bij je past en je de tijd en discipline hebt die (hele) lange afstanden van je vragen."

Rare teenschoenen

Paula valt ook op vanwege haar minimalistische schoenen. In het verleden had ze tijdens het hardlopen vaak last van haar knieën, zo erg dat ze op een gegeven moment geen kilometer meer pijnvrij kon hardlopen. Toen ze een keer uit boosheid haar schoenen uitschopte en pijnvrij op sokken naar huis rende, ging er een lampje branden. Ze dacht aan een artikel over 'rare teenschoenen’ en schafte een paar aan. Het ging gelijk een stuk beter. "Ik ben technisch beter gaan lopen en heb eigenlijk geen last meer van blessures. Het directere contact met de ondergrond zorgt er ook voor dat ik veel beter aanvoel wat er wel en niet kan."

Speciaal plekje

Iemand die op zoveel plaatsen in verschillende landen heeft gelopen, kan vast zó een favoriet noemen. Toch? Nou, nee. "Ik heb op zoveel mooie plekken gelopen. Ik vond het droge en rotsige van Gran Canaria prachtig, maar ook de ontzettende zompige heuvels van Schotland. Maar wat altijd een speciaal plekje in mijn hart zal houden is de omgeving van het stuwmeer in Nisramont (Belgische Ardennen). Daar is een route van 13 km omheen, waarbij je door het bos loopt, maar wel regelmatig doorkijkjes op de rivier hebt. Elk seizoen brengt weer nieuwe kleuren mee en zorgt voor een volledig andere route."

Zere teen

We vroegen Paula ook of ze voorbeelden heeft. "Ik heb verschillende voorbeelden, maar op dit moment zijn de belangrijkste: Jolanda Linschoten, omdat zij het soort reizen maakt dat ik ook graag zou willen ondernemen. Scott Jurek, omdat ik vaak onderweg als ik het zwaar heb denk: als Scott met een gebroken voet kan doorlopen, dan moet ik niet zeuren over een zere teen. En Dean Karnazes, die gewoon gaat rennen en zich niet druk maakt over hoe lang of hoe ver, onderweg allerlei gore dingen eet en volgens mij in zijn leven nog geen gelletje heeft aangeraakt."

Justin Bieber

Naast Scott, zijn er nog twee dingen die Paula er doorheen helpen als ze helemaal stuk gaat. "Mijn vaste mantra: ‘elke stap is er eentje naar de finish’ en stomme liedjes. Ik heb altijd (flarden van) een liedje in mijn hoofd. Helaas kan ik niet beïnvloeden welk liedje, dus ik heb al eens 80 km met Justin Bieber in mijn hoofd gelopen. Best hilarisch achteraf."

Naar eigen zeggen speelt veganisme geen rol tijdens het hardlopen, behalve dan dat ze (uiteraard) veganistisch eet onderweg. "De Vegan3000s was daarom wel leuk om te doen, hier hoefde je niet na te denken wat wel of niet vegan was bij de drankposten. Alles was vegan!!