Interview: Chris van Pareren

Door Duncan Lau

Chris van Pareren (64) staat bekend als een veelvraat. Op hardloopgebied dan, want Chris loopt meer wedstrijden dan de meeste andere vegan runners bij elkaar. Dat is wel eens anders geweest. Er was een tijd waarin ze niet gezien wilde worden tijdens het hardlopen, omdat ze overgewicht had. Nu loopt ze trots vele kilometers in haar vegan runners-shirt. 

Chris, hoe en wanneer ben je begonnen met hardlopen?
“Toen ik 18 was liep ik al wel eens een rondje voor de lol en om mijn gewicht omlaag te krijgen. Dit waren loopjes over het strand en door de duinen want ik studeerde, werkte en woonde toen in het kustgebied IJmuiden-Castricum. Het werd pas serieuzer na de geboorte van onze zoons. Aanvankelijk ook om af te vallen, maar ik vond het zo leuk dat ik 11 maanden na de rentree in 1984 al de marathon van Enschede liep. Dit was natuurlijk belachelijk en dit raad ik ook niemand aan. Ik heb gewoon geluk gehad met een prima lijf. Het was helemaal niet de bedoeling om zo snel al een marathon te lopen. Ik kwam onbedoeld hierop uit, mede dankzij aanmoediging van mijn trainer en medelopers.” 

Hoe lang ben je veganist?
“Na 28 jaar vegetarie?r te zijn geweest en gaandeweg steeds meer voedsel met dierlijke ingredie?nten geschrapt te hebben, was het dierenleed de druppel die de emmer deed overlopen. Medio 2012 werd ik veganist.” 

Is er voor jou een connectie tussen veganisme en hardlopen?
“Ja, je let meer op je gezondheid en wilt ook goed presteren. Daarvoor moet je meer op je voeding letten.” 

‘Ik word ouder en loop steeds sneller’, schreef je eens. Heb je een idee hoe dit komt?

“Door ervaring en kennis (ik ben looptrainer) pas je steeds beter op je lijf. Bewust met eten omgaan deed ik al. Bovendien pas ik de sportrustenmethode toe sinds begin 2016 en dat doet mij in alle opzichten goed: meer tijd voor andere leuke dingen, meer uitgerust, minder dreigende blessures (ik ben tenslotte niet meer piep), en mijn herstel is na elke wedstrijdafstand buitengewoon snel. In oktober 2016 heb ik de Dresdenmarathon gedaan: totaal geen spierpijn na afloop!” 

Ben je altijd sportief geweest?
“Eigenlijk wel, maar mijn overgewicht (ik woog rond de 100 kg) hield mij tegen. Ik wilde niet gezien worden, dus toen ik eenmaal besloot te gaan lopen deed ik dat in het donker of buitenaf.” 

Wat zijn je ambities?
“Tot op hoge leeftijd blijven lopen. En zo lang mogelijk aan wedstrijden mee blijven doen, dat vind ik echt kicken. Dit jaar: VivaWEST-Marathon in Gelsenkirchen en een ultraloop in het najaar (6 uren of 50 km). Bij voorkeur halve en hele marathons die ik nog niet eerder heb gedaan, dat maakt het interessant. Ook om eventueel daar een vakantie omheen te plannen.” 

Heb je wel eens te maken gehad met een teleurstelling?
“Een keer ben ik uit een marathon gestapt (Berenloop, Terschelling, 1997) omdat ik een enorme pijn in mijn benen kreeg: Ischias, een gevolg van bekkeninstabiliteit die ik pas kreeg toen ik in de overgang kwam. Eerdere bekken- en hamstringklachten werden door de huisarts toegeschreven aan overtraining, maar dat waren achteraf gezien al de eerste tekenen. Het ergste was dat ik gaandeweg helemaal niet meer kon lopen, zelfs niet wandelen. Ook in mijn dagelijks leven had ik bij alle bewegingen pijn. Het lopen heb ik toen opgegeven. Ik kon het ook niet meer aanzien op de televisie. Pas in 2009 ging het weer beter. Toen heb ik het weer opgepakt.” 

Beschrijf je favoriete hardloopomgeving.
“Ik woon in Duitsland aan de grens bij Nederland (Buurse/Haaksbergen/Enschede-Ahaus-Alsta?tte). Daartussen zijn mooie heide/veen-bos-gebieden. Heerlijk om er doorheen te crossen of baggeren, afhankelijk van het weer.”

Wanneer voel je je onoverwinnelijk?
“Als een wedstrijd erg goed verloopt, straal ik wel het podium af.”